ផ្លាក ន. (ពាក្យខ្ចីពីបារាំង Plaque) សន្លឹកធ្វើអំពីលោហៈ ឈើ ឬរបស់ផ្សេងទៀតដែលមានលក្ខណៈរឹង សំប៉ែត តូចជាងផ្ទាំងនិងមានរាងផ្សេងៗ ប៉ុន្តែជាទូទៅច្រើនមានរាងចតុកោណសម្រាប់ប្រើកត់សម្គាល់លេខរថយន្ត ទោចក្រយានយន្ត ត្រីចក្រយានយន្ត គេហដ្ឋាន តួនាទី កន្លែងធ្វើការ … ។
ស្លាក ន. សំបុត្រជាកំណត់តូចៗ ជាគ្រឿងសម្គាល់ឈ្មោះជាដើម, ឆ្នោត, ទីវ, ខ្នាច់ ៖
- សរសេរស្លាក
- បិទស្លាកជាសម្គាល់
- ចាប់ស្លាក
- ដាក់ស្លាកជាសម្គាល់កុំឱ្យច្រឡំ។
ដោយយោងទៅលើនិយមន័យនៃពាក្យខាងលើ «ស្លាក» មិនអាចប្រើជំនួស «ផ្លាក» បានឡើយ ពីព្រោះវាជា «កំណត់តូចៗ» រីឯ «ផ្លាកសញ្ញា» ដែលមានលក្ខណៈរឹង មិនអាចគ្របដណ្ដប់លើ «បដា» ដែលមានលក្ខណៈទន់បានឡើយ។ ដើម្បីគ្របដណ្ដប់លើសញ្ញាផ្សេងៗ ដែលក្នុងនោះមាន «បដា» ផង។ ប៉ុន្តែតាមវចនានុក្រមនេះ «សញ្ញាប័ដ» ជា «ដំបារឬបន្ទះស្ពាន់» ដូច្នេះពាក្យនេះក៏មិនអាចគ្រប់ដណ្ដប់លើ «បដា» បានដែរ គួរយើងយកពាក្យ «រូបសញ្ញា» វិញដើម្បីគ្របដណ្ដប់លើសញ្ញាផ្សេងៗដែលមាន «បដា» ផង ហើយរូបសញ្ញាមាន ៖
- បដា
- ប៉ាណូ
- ប៉ង់កាត
- អាហ្វ៊ីស
- និមិត្តសញ្ញា
- ផ្លាកយីហោ
- ពាណិជ្ជនាម
- បណ្ណប្រកាស
- ពាណិជ្ជសញ្ញា
- លក្ខណៈសញ្ញា
- ផ្លាកពាណិជ្ជកម្ម
- អក្សរចារឹកនៅតាមទីសាធារណៈ… ។
ប្រភព ៖ សទ្ទានុក្រមសទិសន័យ (ទំព័រ ៥៤) សាស្ត្រាចារ្យ ទូច-គីមស្រ៊ាង សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាជាតិភាសាខ្មែរ រៀបរៀង
